Belofte maakt schuld. Hier beloofde ik nog een gedicht van Aragon uit Le mouvement perpétuel te vertalen. Bij deze.
Afgelopen tijd las ik weer eens in een bundel van een Franstalige dichter. Daar was dit keer in Amsterdam waar ik bij Scheltema onderstaande bundel kocht. De beste manier om een dichter in een vreemde taal te doorgronden is voor mij nog altijd om minstens één tekst te vertalen. Ik heb daarbij geen enkele pretentie van literair vertalen. Goed literair vertalen is verschrikkelijk moeilijk en een in Nederland, in ieder geval financieel, ondergewaardeerde discipline.
Deze keer Aragon met UNE FOIS POUR TOUTES uit: Le mouvement perpétuel, Gallimard, 1970.
VOOR EENS EN ALTIJD
Praten, wat betekent dat?
– Witte steentjes strooien waarvan vogels zullen eten.
Waar ben je het bangst voor?
– Sommige trage dieren die na middernacht rondlopen bij lichtbomen; en bussen.
Wat had je willen zijn?
– Verleden, heden, toekomst.
Wat wordt verstaan onder deugd?
– Een lekkere hangmat aan de hoogste takken van het woud.
Moed?
– De melkdruppels in mijn zilveren doopbeker.
Eer?
– Een retourtje Monte-Carlo.
Houdt U van de natuur?
– Soms boog zich over mijn wieg een windhond droef als in zee begraven juwelen. Boven mijn voorhoofd passeerden dansende met bloemenkransen getooide vlammen. Dames maakten een buiging voor de schemering. Op een avond stond er niemand meer aan de waterkant.
Wat is liefde?
– Een gouden ring in de wolken.
Wat is de dood?
– Een burcht op de heuvel.
.....................................................
– Een door planten overwoekerd paleis, een ijsklontje op de route van de stad, een blik richting het paradijs.
Ik vroeg je niets.
– Ah?
